اندرو برسن، مایکل موران
منبــع: Interview Magazine
مترجم: علی اکبر جناب زاده
گفت‌وگو با «فرانک کاپرا» از مهم‌ترینپیشگامان کمدی‌های دوران رکورد بزرگ اقتصادی
درباره رویای آمریکایی، کاپیتالیسم و سلطه پول بر آمریکای جدید
نمی‌توان پیرامون سینمای سده بیستم آمریکا صحبت کرد و از «فرانک کاپرا» نام نبرد. فرانسیسکو کاپرا در سیسیل ایتالیا به‌دنیا آمد و در کودکی به آمریکا مهاجرت کرد.
نخستین فیلم کامل خود را در سال ۱۹۲۶ منتشر کرد. طی حدود چهل سال فعالیت کارگردانی، «کمدی اسکروبال» که محصول دوران رکود اقتصادی در آمریکا و اوضاع نابسامان روانی مردم در این دوران بود را به اوج رساند، شش بار کاندیدای دریافت اسکار شد و سه بار جایزه اسکار را دریافت کرد. بازیگرانی چون «کلارک گیبل»، «جیمی استوارت»، «جین آرتور» و «گری کوپر» که امروزه نام‌های بزرگی در سینمای آمریکا محسوب می‌شوند، از رهگذر حضور در آثار تحسین‌شده کاپرا به این سطح از شهرت رسیده‌اند؛ آثاری چون یک شب اتفاق افتاد، آرسنیک و تور کهنه، کمدی نمی‌توانی این را با خودت ببری، آقای دیدز به شهر می‌رود و آقای اسمیت به واشنگتن می‌رود. نخستین فیلم کاپرا پس از جنگ دوم جهانی چه زندگی شگفت‌انگیزی به‌عنوان شاخص‌ترین اثر وی انتخاب شد؛ اثری مملو از سادگی، تردید و اعتماد، عشق و صداقت، شکرگزاری و در ستایش زندگی که از سوی بنیاد فیلم آمریکا به‌عنوان امیدبخش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما انتخاب شده است. گفت‌وگوی حاضر نتیجه دو دیدار با فرانک کاپرای ۷۵ساله در بهار سال ۱۹۷۲ است.
آیا تا به‌حال در جشنواره‌ها و دیگر مراسم هنری به فیلم‌های شما عکس‌العملی نشان داده شده که باعث حیرت و تعجب شما شود؟
بله. جالب‌ترین عکس‌العمل از نظر من زمانی بود که شنیدم می‌گویند ارزش‌های موجود در فیلم‌های من با ارزش‌هایی که دانشجویان امروزه به دنبال‌شان هستند، مرتبط‌اند. برای‌شان خیلی جالب بود که یک نفر سی سال پیش فیلم‌هایی با مضامین اعتراضی درست کرده است.
آیا با گرایش‌ها و نگرش‌هایی که امروزه در فیلم‌ها وجود دارد موافقید؟ آیا این نگرش‌ها شما را راضی می‌کند؟
خب راضی بودن من مهم‌ترین دنیا نیست. من از تلاش آن‌ها برای معاصر بودن راضی‌ام. فیلم‌ها باید هم‌عصرِ دوران خودشان باشند، همان‌طور که…
اسفند 12, 1398
